Czy w Tatrach grasuje Yeti?

Turysta nagrał niezidentyfikowaną istotę!
Ten wypad w Tatry odmienił życie Piotra Kowalskiego z Warszawy. Na Kasprowym Wierchu zobaczył wielkiego, owłosionego potwora, który wyłonił się nagle zza skały. Pan Piotr nie ma wątpliwości. To był Yeti.

Piotr Kowalski, 27-latek z Warszawy, podczas wędrówki na Kasprowy Wierch spostrzegł na stoku kozę. Postanowił sfilmować zwierzę. Nagrał coś jeszcze. Istotę człekokształtną, która wyłoniła się nagle zza skały. Turysta jest pewien, że widział Yeti.
Tego mitycznego stwora można było do tej pory spotkać w wysokogórskich rejonach Himalajów i Syberii. Pan Piotr, miłośnik gór, nie wierzył w historie o niezidentyfikowanej istocie. Do czasu, gdy sam nie zobaczył jej na własne oczy. Kiedy turysta zorientował się co udało mu się nagrać, przestraszył się. “W końcu niecodziennie nagrywa się coś takiego” – opowiada z przejęciem mężczyzna.
W tej historii jest wiele niejasności. Przede wszystkim nie wiadomo czy nagranie jest prawdziwe, czy nie jest to jedynie głupi żart. Sprawę badają specjaliści od niewyjaśnionych zjawisk z Fundacji Nautilus. W Polsce jest to pierwszy taki przypadek. Według specjalistów autor nagrania powinien udać się jak najszybciej w miejsce, gdzie potwór się pojawił, ponieważ mógł zostawić jakieś ślady.

“Ona nie ma 16 lat – nie może być prawie naga”

Brytyjska instytucja nadzorująca rynek reklamowy The Advertising Standards Authority (ASA) zakazała publikacji reklamy amerykańskiej firmy odzieżowej. ASA orzekła, że modelka wygląda na mniej niż 16 lat i pozuje w sposób prowokacyjny – informuje BBC.
Chodzi o sesję zdjęciową promującą ubrania marki American Apparel, która pojawiła się w magazynie „Vice”. Na sześciu różnych zdjęciach modelka odsłania coraz więcej swojego ciała, pokazując na ostatnim zdjęciu część brodawki sutka.
American Apparel tłumaczyło, że modelka ma 23 lata i na zdjęciach prezentowała różnorodność kreacji i stylów przy użyciu produktów marki.
Jednak ASA uznała, że dziewczyna na niektórych fotografiach wygląda na mniej niż 16 lat, a sesja sugeruje, że dziewczyna ma rozebrać się do naga.
“Reklamę tę można interpretować jako próbę eksponowania seksualnych atrybutów nastoletniego dziecka. Uznaliśmy ją za niestosowną i mogącą urazić niektórych czyteliników” – stwierdza ASA.
American Apparel otrzymał zakaz ponownych publikacji tej reklamy.

Młody maluje

Odwiedziłem pracownie najmłodszych malarzy: studentów ostatniego roku akademii i zeszłorocznych absolwentów. Za dziesięć, piętnaście lat to ich prace powinny wypełniać publiczne i prywatne kolekcje sztuki nowoczesnej.
Artysta rozbiera się z głowy
Włodzimierz Kalicki: Maluje pani autoportrety. Przedstawia się pani na nich nago, z rozchylonymi nogami, nie skrywając najintymniejszych skrawków ciała. Jakich reakcji oczekuje pani od oglądających te obrazy?
Małgorzata Malinowska: – Powinni się cieszyć, że widzą dobre malarstwo.
A jak reagują?
– Różnie. Część widzów ogląda moje obrazy właśnie jako malarstwo. Interesują ich rozwiązania formalne, nastrój obrazów. Bardzo się z takiego odbioru cieszę, niezależnie od tego, czy w moim malarstwie dostrzegają istotne walory artystyczne, czy nie akceptują go.
Ale wiem, że dla części oglądających moja twórczość jest tylko i wyłącznie epatowaniem erotyzmem. Słyszę, że mam obsesję na punkcie swojego ciała, że moja sztuka to ekshibicjonizm, próba zwrócenia na siebie za wszelką cenę uwagi.
Prawdę mówiąc, coś w tym jest. Wystawiam się na widok publiczny, nie wstydzę się przyznać, że to ja. W ten sposób ułatwiam traktowanie przedmiotowo i mnie, i mojej twórczości. Skoro niczego nie ukrywam, to łatwiej szowinistycznie uważać mnie za artystkę, która kreuje się na obiekt erotyczny. Nie mam problemu z pokazywaniem swojej nagości, nie wstydzę się tego, ale sfera cielesności i seksu jest dla mnie bardzo intymna. Niby wystawiam ją na widok publiczny – ale czy naprawdę? W trakcie malowania akty, które mają być moją postacią, oddzielają się ode mnie.
To jak w “Alicji w krainie czarów” – ja po drugiej stronie lustra. Moje akty stają się osobami jakby z innego świata – chociażby przez przeskalowanie postaci – zawieszone w nieokreślonej przestrzeni i czasie, zagadkowe.
A ja? Ja pozostaję sobą, poza lepkim wzrokiem. Dzięki temu sfera mojego obnażenia, cielesności, seksu pozostaje moją własnością. Właśnie dlatego moje obrazy nie są przesadzone, skandalizujące, wulgarne. Staram się mówić w nich coś o człowieku, o mnie. Przez to wydają mi się prawdziwe i uwolnione od przesadnych skojarzeń – subtelne i czysto estetyczne.
Ale i tak ciągle spotykam się z reakcjami redukującymi mnie do obiektu erotycznego. A to pani cycki są na tym obrazie? No moje. Aha, ładne są.
Te palanty nie widzą obrazu, tylko cycki. I damskie owłosienie. Kolega miał kupić jeden obraz. Pożyczył go, by sprawdzić, jak się z nim czuje. Powiesił na ścianie. W końcu spotkał się ze mną i mówi: nie, ja z takim obrazem nie wytrzymam, musisz się tam ogolić. Patrzył na obraz i mówił do mnie: musisz się ogolić. To paranoja.
Ależ pani świadomie prowokuje takie reakcje. Informując, kim jest naga modelka, wyprowadza niejako pani swoje malarstwo ze sfery autonomiczności.
– Ja nie podpisuję tych obrazów, daję im tylko numerki, bo to jest potrzebne do chronologii. Na mojej stronie internetowej nie jest napisane, że modelka to ja, choć na uczelni nie jest to tajemnicą. I gdy ktoś mnie pyta, czy to prawda, nie widzę powodu, by zaprzeczać.
O czym świadczy obsesyjne szukanie w tych obrazach pani realnej cielesności?
– Moim zdaniem o braku elementarnej edukacji ludzi, którzy tak patrzą na dzieło sztuki. Ale z drugiej strony nawet tak prymitywne reakcje są dobre, bo zwykle prowokują do rozmowy. Gdyby na obrazach była przedstawiona anonimowa modelka, to reakcja byłaby banalna: no, fajna, fajna. Albo: no, fajne ma te cycki. A gdy mówię, że to ja, robi się sytuacja dialogu.
Jakiego dialogu?
– Nieprzesadnie wyrafinowanego, to prawda. Zwykle zaczyna się od: naprawdę to pani? A potem ci śmielsi i bardziej rozgarnięci panowie zaczynają pytać o pozowanie, o malowanie. I na tym z reguły się kończy, ale zawsze jest nadzieja, że może się rozwinąć rozmowa o obrazie.
Jak technicznie godzi pani pozowanie z malowaniem swego aktu na dużym płótnie?
– Gdy maluję, patrzę na fotografie. Zwykle robię je sama, ale czasem proszę o to kogoś mi bliskiego, bo to jest przecież szalenie intymna sytuacja.
Co w pani ciele jest podczas malowania najbardziej interesujące?
– Szczerze mówiąc – liniowość. W wielkim dyskursie malarskim rysunku i koloru jestem zdecydowanie po stronie rysunku. Moje obrazy są płaskie, bo mnie fascynuje kontur. Nie lubię, gdy kontur jest rozmyty, zamglony. Gdy dochodzę do linii, muszę uzyskać prawdziwą żyletę.
Patrząc na moją fotografię, nie widzę siebie samej, lecz raczej mniej lub bardziej interesujący obrys. To jest decydujące. I już w tym patrzeniu, a nie dopiero w akcie malowania, tracę poczucie, że tam to jestem ja. To już jakaś inna postać, ona ma tylko moje ciało. Powstaje zupełnie nowy człowiek. Kobiety z obrazów patrzą na mnie. Czuję to. I czuję coś jeszcze – to jest wzrok drugiej osoby.
Nie interesuje pani odwieczne wyzwanie i fascynacja malarzy aktów – kobieca skóra, gra jej gładzi ze światłem, pulsowanie, ciepło, przejrzystość?
– Interesuje mnie, ciągle próbuję użyć więcej farby, ale wciąż linia okazuje się dla mnie ważniejsza niż plama barwna.
Dlaczego zaczęła pani malować swoje akty?
– Właściwie trochę z przypadku. Na trzecim roku studiów pojechałam do Mediolanu. Chodziłam do szkoły, robiłam różne obrazki, ale tam wszystko zamykali na klucz o trzeciej po południu. Tak malować się nie da. Wolałam więc pracować w domu nad swoimi rzeczami. Na szczęście zabrałam z Polski porządne płótna lniane większego formatu, bo we Włoszech wszyscy studenci pracowali na bawełnie. Gdy zobaczyli mój len, szczęki im opadły. Widocznie u nich porządnie oprawione płótna lniane są rarytasem zastrzeżonym dla profesjonalistów. A u nas nawet studenci mogą sobie pozwolić na malowanie na sensownych materiałach.
Malowałam zamknięta w pokoju. Ciepło, Włochy, tradycja – wszystko to niemalże za oknem. I w końcu wpadłam na pomysł, by zabrać się do własnego aktu. Przypadek, kaprys. Ale gdy po powrocie do Warszawy zaczęłam się nad tym zastanawiać, uświadomiłam sobie, że wzięło się to z prostego mechanizmu. To, że ja stałam się przedmiotem mojego malarstwa, wynika głównie z niechęci do bylejakości otaczającego mnie świata. W akcie ucieczki skupiam się na tym, na czym mogę polegać – na sobie. Ta introspekcja wydaje mi się jedynym wyjściem z mojego zagubienia, z sytuacji braku wiarygodnych autorytetów, niedorastania rzeczywistości do standardów, które uważam za konieczne. Rozebrałam się dla obrazu nie dlatego, że było gorąco, i nie dlatego, że naga dziewczyna kręci panów. To się wzięło z głowy, choć uświadomiłam sobie ten fakt później. Bo pierwsza jest u mnie zawsze intuicja, uczucie. Sztuka bardziej niż do intelektu powinna odwoływać się do emocji.

Geje zachwyceni zdjęciem Olejniczaka

Środowisko gejowskie są zachwycone Wojciechem Olejniczakiem. I nie chodzi wcale o program polityczny startującego do Parlamentu Europejskiego polityka SLD. Polityk lewicy zachwycił gejów… pokazując się na okładce tygodnika “Wprost” w mocno rozpiętej koszuli.

Skan zdjęcia momentalnie trafił do portali gejowskich. “To naprawdę seksowny facet” – oceniają homoseksualiści. Nic dziwnego. W środowisku gejów szef klubu SLD od dawna wygrywa plebiscyty na najseksowniejszego polskiego polityka.

Moderatorzy portalu homiki.pl, którzy sesji Olejniczaka poświęcili nawet osobny artykuł, nie mają żadnych wątpliwości: Olejniczak pokazał się w rozpiętej koszuli, by poszerzyć swój elektorat przed zbliżającymi się wyborami do europarlamentu.

“Przyznajemy – wyszło fantastycznie!” – piszą zachwyceni geje.

Skan zdjęcia robił wczoraj taką dużą furorę, że w pewnym momencie strona zawiesiła się.

dziennik.pl/polityka/article374767/Geje_zachwyceni_zdjeciem_Olejniczaka.html